Lieve allemaal,

Bali has been good to me: home far away from home. Toen ik mei jl. schreef dat ik gevonden had wat ik zocht betrof het slechts een plek waar ik veilig kon 'hangen'/ 'zweven'. De afgelopen jaren heb ik nl. leren overleven en heb ik het 'overleeft' door bewust mijn rationele en emotionele gedeelte van elkaar af te scheiden: mijn 'hart-taal' compleet te blokkeren/ overmeesteren met mijn verstand. Ik kan jullie vertellen die strijd win je nooit. Het is slechts tijdelijk vol te houden. Je moet behoorlijk koppig kunnen zijn om dat uit te kunnen houden :). Het hart is way too powerful. Dat is one force of nature die niet onderschat moet worden! Waarom doe ik zoiets onverstandigs? Simpel. Het kunnen behalen van mijn mr. titel onder de gegeven omstandigheden. De prijs die ik ervoor heb betaald is dat ik compleet (!) uit balans ben: hart en verstand niet op 1 lijn. Het lukt(e) mij niet om dat op 1 lijn te krijgen. Ik voelde dat mijn verstand ongelooflijk veel macht had over mij en ik daarover geen controle meer begon te hebben. Mijn verstand voelde aan als een niet te overmeesteren beast growing in power. Onderschat de kracht van het verstand en het effect daarvan ook maar niet! Vandaar deze time-out omeen helder & eerlijk inzicht in mezelf te kunnen krijgen. Een juiste analyse te kunnen stellen om zodoende te kunnen achterhalen hoe voornoemde op te lossen; hoe verder te navigeren.

Het klinkt allemaal nuts, maar is het allesbehalve. In short: mijn navigatie-insrument (kompas) was richtingloos. Leg eens magneten naast een kompas kijk wat er gebeurd. Zo voelde ik me. Magneten--> mijn verstand. Richtingwijzer was spinning out of control. Gaandeweg deze maanden heb ik aldus geleerd dat ik op zoek was naar een aanwijzing om het 'noorden' weer te vinden. Ter terugkering van stabiliteit. Evenwicht. Control.

Holistic Bali:Bali is prachtig.De natuur hier is ontzettend groen, vruchtbaar, ademt goede energie. Hier zou ik wel willen wonen. Naast de (over)toeristische gebieden Kuta, Seminyak en Canggubiedt Bali prachtige landschappen: PRACHTIGE rijstvelden waar ik verliefd op ben geworden, bergen, grote meren, jungle, bossen, mooie dieren, mystieke tempels en gewoontes.Wat Bali mij geboden heeft is something that resembles home (a safe haven): beach, zon, zee, lieve warme mensen, goed eten en een diep gelovige/ spirituele deur: zen modus. Ter bescherming besloot ik dus hier te blijven. Terugkeren naar huis leek me nog TE vroeg (lees: koppigheid). Voelde en wist nog net te weinig.

Zo happy en avontuurlijk als dat mijn verhalen op de voorgrond zijn overgekomen, zo chaotisch, rollercoaster en out of control ging het op de achtergrond. Op emotioneel gebied I hit rockbottom. Het was een very heavy en lonely ride. Hard to believe huh?Ook heb ik hier een vrouwtje gevonden met diep gelovige/ spirituele invalshoek. Dmv een geest die haar binnendringt weet ze je te helpen. Full yoga! Klein basic huisje, arme buurt, met vertaalster, vrouwtje douchte me fully naked met emmertje met healing flowers en saying prayers with the spirit. Speciaal water drinken. Yu lagami.

Geland op Bali in mei, realiseerde ik me steeds beter dat reizen voor mij op dit moment niet weggelegd is. Ik voelde dat het zelfs meer kwaad dan goed deed. Mijn vluchtgedrag in India was namelijk niet normaal (ik begreep het niet), ik voelde me steeds meer verdwaald en op momenten zelfs afwezig. Ook hier in Bali, zodra ik aan doorreizen begon te denken. Als het niet was voor mijn levens-steunpilaren weet ik niet wat er van mij terecht zou zijn gekomen hier in mijn eentje aan de andere kant van de wereld. Mijn koppigheids-knobbel hielp ook nog eens een stevig handje mee deze rollercoaster ride nog uitdagender te maken en eigenlijk nog meer rockbottom te gaan. Lekker is dat!

Surfen: Ter weerspiegeling van mijn innerlijke kant besloot ik door te gaan met het surfen. In het surfen heb ik mijn healing gevonden. Het is in het water out in the open. Very important. :) Het surfen heeft mij inzicht in mezelf gegeven; kan mijn binnenste precies peilen. Surfing is all about timing, ontspannen, geduld.....wachten op jou moment. En wanneer het moment zich aandringt.....act upon it zonder te twijfelen. Alles wat ik (nog) niet bezit. Geen geduld en damn besluiteloos. Ja, ja.....wie had gedacht dat je door te surfen zoveel over het leven kan leren. De progress van je karaktertrekken kan peilen. Sterker nog de sleutel tot balansheid kan geven. Morgen mijn laatste surfsession in Bali, maar zeker niet mijn laatste keer! Nu kan ik samen met Maurits gaan surfen ipv beachbum uit te hangen :). Nee nee, ben geen pro or anything like that! Nog steeds in de beginnerfase! Ik probeer te genieten in plaats van te presteren. Dat is juist wat ik nodig heb!

Instinct:Dus...na 13 verhalen, talloze emails naar mijn steunpilaren en 2,5 maand later ben ik eruit. Ik heb mijn richting gekregen. Ik voel me klaar, 'verslagen'/moe genoeg om naar huis te gaan. Ik ga terug naar Curacao. Daar zal ik verdere instructies krijgen van mijn instinct. Ik kan niet te greedy zijn :). Morgen vlieg ik naar Bangkok, die nacht naar AMS. Eind juli naar Cur.

Ik ben erachter gekomen dat ik barst van de pijn en woede uit pure liefdesverdriet. Dat wist ik niet. Zo powerful is mijn verstand geweest dat ik doof ben geworden voor mijn gevoel. Mijn belangrijkste steunpilaar (mijn moeder) schreef me in 1 van haar emails dat 'zoeken betekent een doel hebben,maar vinden betekent vrij zijn,open staan,geen doel hebben'. Mooi he? Dat is precies wat ik tijdens deze reis heb geleerd. Voor een time-out als deze kun je geen doel hebben en kun je een dergelijke reis niet plannen.

De landen die ik in eerste instantie heb gepland te bezoeken heb ik helaas niet bezocht. De reis zoals ik gehoopt en gedroomd heb, heb ik ook niet gekregen. In plaats daarvan heb ik het meest nuttige levenskado die je je maar kan wensen gekregen: navigeren met je instinct. Je kan ook niet anders in deze situatie dan vertrouwen op je instinct. En al helemaal neit als je alleen reist. Laat staan als solo female trotter! Lagami bisabu, het is zwaar alleen te reizen als vrouw (althans, aan deze kant van de wereld).

De samenwerking met mijn instinct heb ik voor het eerst onbewust gevoeld in India (onbegrijpelijk vluchtgedrag en onbegrijpelijke huilbuien). Toen kon ik het nog niet als dusdanig identificeren. Pas in Bali. Nog meer lost, nog meer huilbuien tot ik leerde begrijpen. Nu ik het kan voel ik me meer opgelucht, verspil ik mijn tijd minder, maar ben ik nog niet rustig! Daarvoor ben ik nog te koppig. Ik ben er dus nog niet.

Zoveel verdriet dat het mij doet dat ik nu in Nederland niet mijn 'years dreamed of moment' kan grijpen (carriere in de strafadvocatuur), heb ik onder ogen gezien dat ik meer dan 2,5 maand nodig heb om weer in balans te komen. Mijn tante kwam eens met de wijze woorden: you have to choose your battle. Alle (on)mogelijke scenario's heb ik uitgevogeld en vooral proberen te beantwoorden met mijn hart/instinct. Zo ver weg van alles en iedereen kan je heel zuiver luisteren naar wat zich er echt in je binnenste afspeelt. In Nederland kan ik het horen. Hier kan ik luisteren. 2 verschillende dingen. Mijn koppigheid is zwaar geweest. Nog steeds zit het me in de weg eigenlijk. Naar huis toegaan is als meest verstandige optie uit de bus gekomen voor mijn gezondheid. That is one battle I won't fight against! Take it easy, take it slow, get back on track.

Mijn lichaam shaked, mijn hart klopt zeer aanwezig en de tranen rollen over mijn wangen bij het schrijven van dit verhaal. Ja. Ik vind het moeilijk dit op te schrijven. It is a real 'eat, pray, love' moment ahhahahahaahha.

Goed. Het is eruit. Ik wil er ook niet meer over praten of uitleggen. Het doet namelijk veel pijn. Dit is dus mijn laatste blog. Een te 'open' verhaal, maar hoe schrijf je dit anders op?

Ik had een amazing en zeer interessante journey. Erg veel dank voor jullie steun en voor jullie reacties.

Veel liefs,