Lieve allemaal,

De afgelopen dagen zijn emotioneel zwaar geweest. Vanaf maandagavond heb ik slapeloze nachten gehad om India. Waarom precies, ik weet het niet. Mjin gevoel was angstig en wilt niet.

Vertrek uit Bhutan 3 mei 2011: Dinsdagochtend ben ik vertrokken uit Paro, Bhutan per auto richting de grens Phuentsholling. 5,5 uur gereden door prachtige natuur! Overal watervallen (in de verte, naast me, onder de straat door) en groen, vochtig, 14 graden. Door wolken gereden en veel mist. Helaas was de visibility slecht om de besneeuwde bergtoppen mee te krijgen. Ik vond het niet heel erg, ik genoot immens van al het groen en een hoop bergen om mij heen. Heerlijk rustig. Ik dacht: hoe geweldig is het dat je zomaar diep door de bergen op goede wegen kan rijden!

Aangekomen in Phuentsholling was het opeens 28 graden en DRUK. Na ingecheckt te hebben moest ik met Namgay mee om mijn stempels bij de grens te krijgen. Ik vroeg de driver: is de overkant India?! Wow. Ja. Ik moest mee DIE grens over: JAIGEON. Ik liep met Namgay door de mensen en vuilnis om een taxi te regelen voor. 6 man springt erop af. Ik vroeg mezelf af waar ik was beland. Ik had geen cultuurshok, maar vanwege de drukte ben ik na het regelen van die taxi mijn hotelkamer in gerend en daar de rest van de middag en de avond gebleven. Huiswerk doen en mijn gevoel proberen te kalmeren. Helder te kunnen nadenken. Mijn gevoel van tegenstribbeling werd steeds zwaarder.

4 mei 2011: Gisterochtend vroeg ben ik per taxi vertrokken naar Siliguri, India. Dit is een tussenstation zeg maar (stad). Soort doorvoerhaven voor transport.

Doe je ogen dicht en focus op wat je ruikt en hoort wat ik je nu ga vertellen: veel dieselfumes, urine smell, wild en heel veel getoeter. Maak je ogen open, hou dat vast en zie nu voor je: koeien die rib'un rust oversteken, geiten, honden, links en rechts stalletjes op bamboo palen, natte en droge modder, vuilnis, veel mensen, FIETSEN!!! Auto's, vrachtwagens, you name it. Welcome to India.

Ik moest huilen in de taxi, zomaar, te veel drukte. Gelukkig was dat niet alles en reden we ook langs lange prachtige theevelden! Heerlijk, mijn lichaam voelde op dat moment meteen weer rust. Maar dat duurde niet lang. Eindelijk aangekomen in Siliguri dacht ik nu ben ik echt way out of my comfort zone. Ik bleef maar tegen mezelf zeggen: Paula, be aware je bent out of your comfort zone, ontwenningsverschijnelen ben je aan het voelen en tonen, komt goed. Met de taxichauffeur heeft Namgay afgesproken mij bij Sikkim Tourist House te brengen voor visa. Ik dacht dat ik moest overnachten, gelukkig niet! Binnen 5 min kreeg ik mijn papieren en 40 minuten later kon ik met de local bus naar Gangtok, Sikkim. Yes, gisteren al was ik dus naar Gangtok Sikkim. Prachtige rit door de jungle, very dry jungle, met apen overal op en langs de weg. Ik dacht he, rust.

Gangtok, Sikkim: Niet eerder heb ik zo vaak mijn adem ingehouden en ben ik zo onder stof geweest. De jungle vibe duurde niet lang. Werd onderbroken door heel veel wolken stof (wegenbouw) en dieselfumes en getoeter natuurlijk. Men rijdt styli rally race, maar niet met speed. Bochten, kronkels, smalle wegen, constant invoegen, paar kakkerlakken liepen over je voeten, maar niet erg, want ik heb tot nu toe alleen maar ketsen aan en kakkerlakken zijn okay. Local bus, local people. It was okay.

Aangekomen in Gangtok, way up hill..........0,0 visibility van die oh zo spectaculaire besneeuwde bergtoppen. De reden waarom ik daar heen wilde gaan. Wij arriveerden midden in DRUKTE! Alles op elkaar. Was tegen de avond. Eerste beste slaapplek geregeld en eten gehaald. Op mijn kamer zittend dacht ik weer, wat is dit? Geen cultuurshok, de drukte gewoon, want heb nog niets shockerends gezien. Ik ben al helemaal geen stadsmens. Ik dacht hier moet ik weg, zeker als ik geen bergen kan zien. Vanochtend vroeg heb ik wel even gauw de besneeuwde bergtoppen gezien, maar verdwenen al gauw in de mist.

Vanmorgen dus vertrokken richting Darjeeling. In een shared jeep. Kost niks. Ook naar Gangtok kost niks in bus.

05 mei 2011, Darjeeling: Vanmorgen (ja, zelfs ik dacht vandaag wow zo snel allemaal) vroeg vertrokken richting Darjeeling. Weer door al die stof heen. Je neusgaten zijn gewoon zwart bij het schoonmaken met een tissue. Neusfilters op maximum duty. Iedereen met mondkapjes en doekjes. 4 uurtjes door de bergen. Eindelijk in Darjeeling aangekomen nog 2 uren uphill. Ik reed langs mooie theevelden, werd kouder, mist, door wolken, 0.0 visibility soms en hele route geen besneeuwde bergtoppen. Reden van visit. Zodra ik theevelden zie word ik rustig. Ik dacht he, eindelijk rust, is toch wat ik had verwacht. Wel ....NEE. Bij aankomst, somewhere middenin de drukte, grauw, DRUK. Ik stapte uit en dacht weer, nee dit is het niet. Ik was wayyyy unhappy en voelde me in paniek raken. Die emoties zijn zwaar om onder bedwang te houden en straight te denken, want after all ik ben ergens middenin de wereld. Zowel Sikkim als Darjeeling zijn enorm tegen gevallen. Goed, na 5 min nagedacht te hebben en naar hotels gekeken te hebben in mijn boekje besloot ik 10 min na aankomst weer een jeepticket te kopen naar Siliguri. Ja, in zo'n shared jeep (kost niks, met zo'n 12 man sardinchi den bleki, maar ik zat prima). Daar kan ik namelijk de trein nemen naar anywhere.

Ik wil graag de rest van India exploren, maar mijn gevoel blijft als een baksteen op mijn maag liggen, ik krijg huilbuien en vertoon runaway gedrag. Eerst dacht ik dat het komt omdat ik ontwenningsverschijnselen krijg vanwege surroundings of omdat out of my comfort zone, maar nu nog steeds zegt mijn gevoel nee, althans laat het mij van alles voelen om te laten merken : get out of here.

Aangekomen in Siliguri, ja kan je het geloven, in 24 uur ben ik uit Bhutan gereden, naar Gangtok Sikkim gereden tot Darjeeling en dan terug. Darjeeling lijkt me geweldig ALS je die spectaculaire besneeuwde bergtoppen show mag zien. Maar aangezien ik die niet zag al sinds zondag niet dacht ik waarom blijven. Met elke beslissing die ik maak over in India blijven reageert mijn lichaam compleet averechts. Ik vind het erg jammer, want tot nu toe heb ik niets shockerends meegemaakt, is iedereen friendly en zeer behulpzaam. Een lokale oudere man ging zelfs met mij van de jeepstand in Siliguri in zo'n Rigksjaw (Indische tuk tuk) tot het hotel hier waar ik blijf. Erg aardig. Waarschijnlijk omdat hij de traantjes over mijn wangen zag rollen toen ik Maurits sprak. Ik voel me dus best veilig. Gewoon die drukte en de wayyyy polluted air. Ik ben er zelfs verkouden door geworden. Ik overdrijf niet.

Na lang nadenken heb ik mijn koppigheid overwonnen en het volgende besloten. Ik zit nu in Hotel Dolly Inn in Siliguri, India. No place to be deze stad. Het is wel een aangenaam hotel. Gelukkig fan en geen airco, want voor deze neus is dat beter. Ik ben een treinkaartje gaan kopen voor New Delhi. Ook een avontuur. Iedereen helpt je, best ingewikkeld, but managed. Kost ook niks. Ik dacht als ze een treinkaartje hebben voor Delhi, dan betekent het dat ik daar heen moet gaan, de Taj Mahal zien en dan terug naar Thailand. Als ze niet hebben is het een sign. And guess what. Ze hebben helemaal geen treinseat available naar New Delhi voor morgen. geen 1 tijdstip. Alles vol. 1,2 en 3e klas! En nog 1 dag hier blijven is een no no. Kolkata had ie ook niet, maar na goed kijken toch 1. En dan 3e klas.......tussen iedereen in. Lowest class. Ja, wel, als ik zo veel uren heb kunnen rijden,. dan kan ik die 11 uren naar Kolkata ook wel trekken. Ik heb ketsen, dus zal al dat ongedierte niet echt voelen. Het wordt nog wat. Maar ga er voor. Vliegtickets zijn belachelijk duur.

Morgenavond 21.00 vertrek ik dus per trein (ma tuma kua ku ta, welke available was to get out of Inda) richting Kolkata. Ik ga kijken hoe ik mij voel bij aankomst, of dat mijn lichaam weer enorm zal tegenstribbelen om zelfs 1 dag in Kolkata te blijven voor sightseeing. Vanuit daar ga ik een vliegticket boeken naar Bangkok, Thailand. Ik ga mijn gevoel volgen en de rust weer opzoeken. Ik zal dan helaas India een andere keer moeten zien. Jammer, want ik had het heel graag willen zien. Ik heb tot nu toe alleen maar huilbuien ervaren en kan mezelf niet eens troosten met de gedachte dat er zo veel moois te zien is hier in India en ik het gewoon moet proberen. Mijn gevoel zegt met klem nee. En dat terwijl ik nog niet iets shockerends hier heb ervaren he. Ik loop hier nu wel door Siliguri buiten en ik voel me okay. Misschien omdat ik weet dat ik gauw weg ga. Jammer......ik had het graag allemaal toch wel willen zien. Zo zie ik maar......goed naar je gevoel luisteren, proberen te analyseren en de juiste beslissing nemen.

Ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht waar dan naar toe te gaan? De wereld hier in South East Asia ligt aan mijn voeten. Ik heb dus besloten weg te gaan, eerst richting Kolkata. Morgen en/of in Kolkata vliegticket regelen voor Thailand voor zondag/ maandag. Want kom zaterdag ergens aan in Kolkata. Bij ankomst in Bangkok, zal ik een treinticket regelen om naar Chiang Mai te gaan en Chiang Rai om daar de Luang Say cruise te kunnen maken. Wegens bootonderhoud zijn ze juni gesloten, vandaar dat ik naar Bangkok vlieg en niet Vietnam. Het is de bedoeling Vientianne en Luang Prabang te gaan bezichtigen. Ik neem het nu stap voor stap.

Op dit moment voel ik niet zozeer heimwee, maar eerder radeloosheid. Wat bedoelt mijn gevoel? Wat wilt mijn lichaam? Rust. Maar waar dan? Hoe dan? En dan kan ik slechts denken aan oost west, thuis best. Zee. Zee, lachen, warmte en de mensen om me heen van wie ik hou.

Ik hou jullie op de hoogte. Naar hoe ik mij nu voel hangt de route aan een zijden draadje. Hiermee bedoel ik te zeggen either of noorden of richting zuiden van Thailand: eilanden. Maar goed, dat nog 3 maanden doen is lang. Ik wil zo graag de wereld zien, want hij is groot en heeft veel te bieden, ik heb nu tijd! Maar op dit moment spreekt mijn hart anders. Ik ben nog bezig te luisteren, ik hoor de muziek, maar de juiste noten zijn me nog een beetje onduidelijk.

Lieve groet,